Byk, Baran i orzech, czyli XX wyprawa skoczniowa - cz. 1

W trakcie minionych niedawno wakacji odbyłem dwie wyprawy skoczniowe. Relacjonowanie pozwolę sobie zacząć od tej ostatniej. A była to prawdziwie odkrywcza eskapada. Z jednej strony - takie lubię najbardziej. Ale z drugiej - źle czuję się z niedosytem, który po tej jubileuszowej, dwudziestej wyprawie pozostał!

XX wyprawa skoczniowa (25-27 IX 2014) - cz. 1 (Rabka)

Pomysł odbycia wyprawy skoczniowej w trakcie weekendu w Krakowie pojawił się dość spontanicznie. Ponieważ krakowski obiekt już odwiedziłem, zacząłem zastanawiać się nad tym, co mogę odwiedzić w okolicy. Pierwszy przyszedł mi na myśl Nowy Targ. Jednak doszedłem do wniosku, iż jest za daleko i nie mając samochodu do dyspozycji, nie chciałem spędzić pół wyjazdu w ciasnych busach. Poszukiwanie skoczni na Kowańcu odłożyłem więc na inny termin (swoją drogą, kiedyś już tam byłem, bez mapy, a jedynie ze wskazówkami. Nie znalazłem nic, co znaczy że wrócę tam na pewno).

Kraków - pierwotnie jedyny cel mojego wrześniowego weekendowego wypadu, który przerodził się w wyprawę skoczniową.
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

Pomyślałem też o Jaworniku koło Myślenic, gdzie kilka lat temu powstała "półamatorska" (z oddolnej inicjatywy i własnym sumptem, ale według fachowych planów) piętnastometrowa skocznia. Nie znałem jednak konkretnej lokalizacji, a zależało mi na czasie i zachowaniu energii (autobusem dojechałbym jedynie na skraj Jawornika, a wiem, że małopolskie miejscowości potrafią wić się niczym anakonda, bądź inny nieprzyjemne zwierzę tego typu). Tym sposobem, po chwili zastanowienia, padło na Rabkę.

Umiejscowienie powojennej skoczni w Zarytem miałem wyraźnie oznaczone na mapie (ze sobą wziąłem własnoręcznie rysowaną ściągawkę), tak więc teoretycznie miała to być wyprawa łatwa i przyjemna, szczególnie że rabczański tramplinas (to z litewskiego) jest blisko głównej drogi. Nawiasem mówiąc, wspomniałem o "powojenności" obiektu, jako że przed wojną Rabka miała inny znaczący obiekt "na Grzebieniu", po którym pewnie nic już nie zostało. Jeśli tylko dowiem się o jakichś pozostałościach, to nie omieszkam się wybrać i tam.

Z krakowskiego dworca do Rabki ruszyłem busem, który dzięki niezwykłej brawurze Pana Kierowcy, bił prawdopodobnie rekordy prędkości Zakopianki, przyprawiając mnie o palpitacje serca. Innych pasażerów nie - oni już do tego przywykli. Po rajdzie lokalnego Roberta Kubicy (choć nie wiem, czy to najszczęśliwsze określenie, wszak prawdziwy Robert Kubica w tamtych okolicach także jest lokalny), dotarłem do centrum Rabki-Zdroju na miejsce, które pełniło funkcję dworca autobusowego.

Rzeczona "ściągawka". Zdjęcie robione w szalonym busie. Kto dopatrzy się tu skoczni?
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

Ponieważ z centrum Rabki na Zaryte jest sporo kilometrów, przez całą drogę modliłem się nie tylko o przetrwanie w rajdzie, ale też o to, żeby w okolice skoczni jechał jakikolwiek pojazd transportu zbiorowego. Jako że przy wysiadaniu pomogłem kierowcy w porozumieniu się z anglojęzycznymi turystami, ten odpłacił mi się informacją, jak trafić na Zaryte. Jak rzekł, co piętnaście minut odjeżdża w tamtym kierunku bus. Rajdowiec nie kłamał. W drugim busie nastąpiło to, co uwielbiam w wyprawach - test miejscowych. Dotyczy to jedynie wypraw w takie miejsca, gdzie skocznia jest już reliktem przeszłości.

Emocje rosną - do skoczni coraz bliżej.
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

Właśnie w takich lokalizacjach okazuje się, na ile miejscowi znają historię lokalnego sportu, która czasami stanowi jeden z głównych elementów miejscowej tożsamości.

- Na Zaryte pan jedzie?
- Tak.
- A gdzieś tam przy starej skoczni się pan zatrzymuje?
- Zatrzymuję się.

Taka odpowiedź to bardzo dobry znak. To znaczy, że tubylcy wiedzą, gdzie była skocznia i że była w ogóle. O szczegóły nie dopytywałem, miałem w pamięci mapę i swój wspaniały rysunek. Ale w razie czego, wiedziałem że mogę śmiało pytać o drogę miejscowych.

Rabczański (zarycki) byk z odległości.
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

Wysiadłem na przystanku w Zarytem. Kawałek spaceru szosą w kierunku Mszany Dolnej, zejście w dół, przejście przez tory kolejowe, które wyglądają na dość rzadko używane. Następnie małe rozwidlenie dróg i... przy ostatniej prostej przed skocznią stał byk. Patrzył na mnie groźnym wzrokiem i miałem wrażenie, że za moment ruszy na mnie ze wściekłością, toteż zdjęcie zrobiłem mu dopiero po odwiedzeniu skoczni i z pewnej odległości. Na szczęście nie zostałem zaatakowany, choć byk wgapiał się we mnie do samego końca wycieczki. Wreszcie, bez większego problemu, znalazłem miejsce, w którym kiedyś znajdowała się skocznia narciarska.

A oto rabczańsko-zarycka skocznia z odległości już nieco mniejszej.
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

Trampolino di Rabka en face.
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

Pozostałości konstrukcyjnych - zero. Brakuje mi informacji, czy była to skocznia w stu procentach naturalna. Nie miałem też kogo zapytać o historię obiektu, bowiem w promieniu kilkuset metrów nie uświadczyłem żywej duszy! Nie licząc byka, rzecz jasna. Być może cokolwiek z pozostałości ewentualnej konstrukcji znajdowało się na górze, ale tym razem na wejście nie zdecydowałem się. Cywilizowanej ścieżki w kierunku progu nie było, a na wspinaczkę zeskokiem nie byłem niestety przygotowany, zapomniałem nawet o nieco solidniejszym obuwiu. Jest więc mały niedosyt, ale jeśli kiedyś przyjdzie mi szukać skoczni na Grzebieniu, to nie zapomnę zahaczyć także o Zaryte. Pod warunkiem, że nie będzie wówczas mokro, a roślinność będzie nieco mniej obfita.

Roślinność skoczniowo-zeskokowa.
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

Mimo wszystko, nie udało mi się powstrzymać i kawałek pod górę podszedłem, abym mógł spojrzeć na dawny wybieg skoczni z perspektywy zawodnika po lądowaniu (lub bijącego właśnie rekord skoczni daleko poza punktem K). Wreszcie pożegnałem skocznię, byka i kury, które z dużym zainteresowaniem zwiedzały pobliskie tory kolejowe. Zdążyłem jeszcze zauważyć, że starą skocznię widać z głównej drogi, co nie mogło pozostać nieudokumentowane przez mój aparat.

Dawny wybieg skoczni.
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

Skocznia w Zarytem z oddali. Nie ma to jak stary, pionowy niemal profil zeskoku.
(fot. Mikołaj Szuszkiewicz)

I tak powróciłem do Rabki-Centrum, wsiadłem w autobus do Krakowa (jechał już nieco wolniej) i moja przygoda ze skocznią w Rabce-Zarytem dobiegła końca. Wtedy wydawało mi się, że to by było na tyle, jeśli chodzi o XX wyprawę skoczniową. Okazało się jednak, że wyprawa miała swoją niespodziewaną kontynuację. Dokąd się wybrałem i z jakim efektem - o tym w kolejnej notce, w której pojawią się pozostali bohaterowie tytułu...